chlanie, ćpanie i bzykanie, czyli wieczór kawalerski po polsku

        Wóda, prochy, dziwki, ekskluzywna limuzyna, a wszystko okraszone soczystymi bluzgami – oto przepis na wieczór kawalerski po polsku. Przynajmniej tak twierdzą twórcy zmiażdżonej przez krytyków Kac Wawy. 

Ciężko mówić o fabule tego filmu, bo jej po prostu nie ma. Szyc gania ze spluwą za Gąsiorowską, pijana Bohosiewicz śpi pod łóżkiem, Karolak robi za pseudo Berlusconiego, Żurawski pieprzy się z Włodarczyk, a Milowicz ma sraczkę. Ot, cała tajemnica!

Pewne było, że rodzima produkcja będzie porównywana do amerykańskiego przeboju, chociaż polscy filmowcy od początku zastrzegali, że ich pomysł był pierwszy i jest inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. To prawda – te filmy mają ze sobą niewiele wspólnego. Zasadnicza różnica polega na wartościach propagowanych przez obydwa obrazy. Rodzimy "kac" jest wyłącznie pochwałą hedonizmu i rozpusty, natomiast wersja zachodnich sąsiadów stanowi przede wszystkim triumf męskiej przyjaźni. Chlanie, ćpanie i bzykanie są jedynie pretekstem do pokazania trwałej jak stal więzi łączącej kilku zwariowanych facetów.

Idąc do kina, nie przeczytałam żadnej recenzji. Dobrze, że bilet kosztował mnie jedyne 9 zł – gdybym miała zapłacić pełną sumę to klęłabym w niebogłosy. Producenci zatrudnili znane twarze z pierwszych stron gazet, narobili mnóstwo szumu, Doda zaśpiewa promującą piosenkę, a jednak film okazał się kompletną klapą. Dlaczego? Przecież Polacy lubią takie historie. Może za bardzo cenimy amerykański hit? Chociaż moim skromnym zdaniem ten też do arcydzieł nie należy.

Fachowcy zmieszali Kac Wawę z błotem, rozdeptali jak karalucha (delikatnie mówiąc), ale muszę przyznać, że ja w trakcie seansu uśmiechnęłam się parę razy. Kilka zabawnych tekstów przewinęło się przez ekran, ale poza tym dialogi nie powalają. Rozbawił mnie taniec nabuzowanego dopalaczami Borysa Szyca (nie zdziwiłabym się, gdyby podczas zdjęć rzeczywiście się znieczulał), Misiek Koterski w roli niewydarzonego klienta burdelu oraz Przemysław Bluszcz przebrany za ponętną niewiastę. Nic po za tym. Nacieszyłam odrobinę oko Antkiem Pawlickim, którego ubóstwiam. Nie mniej jednak zdecydowanie bardziej wolę go w roli przedwojennego amanta niż pijanego przygłupa. Swoją drogą mam nadzieję, że obsada nieźle się na tym filmie obłowiła. Nie widzę innego powodu, dla którego plejada polskich, zdolnych aktorów zgodziła się wystąpić w tym "wybitnym dziele".

Zaciekawiła mnie wypowiedź reżysera, który w wywiadzie dla radiowej Czwórki wyznał, że nakręcił ten film, by zobaczyć, jak się "cycki trzęsą w 3D". Niezły powód, żeby wywalić w błoto kilka ładnych milionów. Niestety, cycki wypadły marnie. Gołe dupy też nie pomogły. W ogóle ten cały trójwymiar jest w tym filmie tak potrzebny jak łysemu grzebień.

            Tak na marginesie to strach pisać o tej produkcji, bo każdy kto pokusi się o negatywną opinię może zostać pozwany przez twórców do sądu. Przekonał się o tym Tomasz Raczek – publicznie napisał, że "ten film jest jak choroba, jak nowotwór złośliwy: zabija wiarę w kino i szacunek do aktorów". Producent się wkurzył i postraszył organami sprawiedliwości. Obraz skrytykowała również Doda, która po premierze powiedziała: "ja nie widzę stolicy w ten sposób, czyli od strony dziwek i kurwiarzy!". Podejrzewam, że musiała się ostro tłumaczyć, bo jakby nie było dobrowolnie zgodziła się wziąć udział w tym projekcie. Chociaż kogo by nie skusiło 100 tysięcy złotych polskich?

Kac Wawa

premiera: 2012
kraj: Polska

reżyser: Łukasz Karwowski

gatunek: komedia

czas trwania: 1 godz. 40 min.

"Cacko", za które Doda zgarnęła tyle kasiory:

http://www.youtube.com/watch?v=b08cyKlRhpI